تختی شدن فقط هنر غلامرضا بود!

به گزارش سارنا به نقل از ایسنا، غلامرضا تختی با کسب مدال طلای وزن ۸۷ کیلوگرم کشتی آزاد المپیک ۱۹۵۶ ملبورن، به دومین طلایی تاریخ ورزش ایران پس از امامعلی حبیبی که او نیز در همین مسابقات به مدال طلا رسیده بود، تبدیل شد.
تختی با کسب یک مدال طلا و ۲ نقره المپیک، کماکان عنوان پرافتخارترین کشتی گیر ایران در المپیک را یدک می کشد. او همچنین ۲ مدال طلا و ۲ نقره جهان را در ویترین افتخارات خود دارد.
غلامرضا تختی، ۵ شهریور ۱۳۰۹ در خانواده‌ای متوسط در محلهٔ خانی‌آباد در جنوب تهران به دنیا آمد.
تختی پس از رسیدن به دوبنده تیم ملی در نخستین دوره حضور خود در رقابت های کشتی آزاد قهرمانی جهان ۱۹۵۱ در هلسینکی فنلاند در ۲۱ سالگی به عنوان نایب قهرمانی جهان رسید.
او یک سال بعد و در المپیک ۱۹۵۲ با کسب شش پیروزی و قبول یک شکست برابر " دیوید جیما کوریدزه" از شوروی به مدال نقره المپیک رسید. تختی در این رقابت ها توانست حیدر ظفر ترک را که سال پیش در رقابت های قهرمانی جهان مغلوبش شده بود، را شکست دهد.

تختی در دومین دوره حضور خود در مسابقات جهانی عازم رقابت های جهانی ۱۹۵۴ در توکیو شد. او با وجود پیروزی های درخشان مقابل رقبای مطرح خود، ناباورانه برابر " وایکینگ پالم" سوئدی شکست خورد و از راهیابی به فینال بازماند تا در نهایت به عنوان چهارمی برسد. البته او شش ماه بعد در یک دیدار دوستانه در سوئد،" پالم" را با ضربه فنی شکست داد.

تختی در بازی های المپیک ۱۹۵۶ ملبورن استرالیا یک بار دیگر در وزن ۸۷ کیلوگرم به مصاف رقبای خود از شوروی، آمریکا، ژاپن، آفریقای جنوبی، کانادا و استرالیا رفت و در نهایت با شکست تمامی حریفان خود به مدال طلای المپیک رسید.

 سومین تجربه تختی در رقابت های قهرمانی جهان ۱۹۵۷ استانبول بود، جاییکه تختی برای اولین و آخرین بار در وزن فوق سنگین آن زمان(۸۷+ کیلوگرم) کشتی  گرفت و به دلیل وزن بسیار کمتر نسبت به رقبایش در نهایت با دو باخت حذف شد.

او دو سال بعد برای چهارمین مرتبه در رقابت های جهانی ۱۹۵۹ تهران به روی تشک‌ رفت و برای نخستین بار صاحب مدال طلای جهان شد."بوریس کولایف" از شوروی تنها کشتی گیری بود که با امتیاز به تختی باخت و در ۵ کشتی دیگر رقبای مجارستانی، لهستانی، فرانسوی، بلغار و ترک تختی با ضربه فنی مغلوب پهلوان ایران شدند.

تختی یک سال بعد و در المپیک ۱۹۶۰ رم به عنوان کاپیتان تیم ملی به میدان رفت و پس از پیروزی در پنج دیدار، در فینال برابر "عصمت آتلی" از ترکیه شکست خورد و به مدال نقره رسید.

اما رقابت های جهانی ۱۹۶۱ یوکوهاما در ژاپن اوج هنرنمایی تختی و دیگر ملی پوشان کشتی ایران بود. تختی در این مسابقات با اقتدار به دومین مدال طلای خود در جهان رسید و تیم ایران نیز در مجموع با نتیجه خیره کننده ۵ مدال طلا، یک نقره و یک برنز بر سکوی نخست جهان ایستاد.

مدال طلای تختی در این مسابقات در شرایطی بود که وی به دلیل بیماری با سختی فراوان برابر رقبا به میدان رفت تا جاییکه بلافاصله پس از کسب مدال طلا عازم نیویورک‌ آمریکا شد تا تحت عمل جراحی قرار بگیرد.

تختی در ادامه برای چهارمین و آخرین مرتبه در المپیک ۱۹۶۴ توکیو به میدان رفت و در نهایت از رسیدن به مدال بازماند و به عنوان چهارمی بسنده کرد.

ناکامی جانشینان تختی در دو رویداد جهانی ۱۹۶۳ و ۱۹۶۵، باعث شد مردم بار دیگر خواهان حضور او در تیم ملی شوند. تختی در شرایطی که ۳۷ ساله بود در رقابت های جهانی ۱۹۶۶ تولیدو در آمریکا برای آخرین مرتبه به میدان رفت و در شرایطی که از نظر روحی در وضعیت مناسبی نبود، با قرعه سختی روبرو شد و با شکست مقابل الکساندر مدوید و احمد آئیک از رسیدن به مدال بازماند و برای همیشه از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد.

وی چهار ماه بعد در آبان سال ۱۳۴۵ زندگی مشترک خود را آغاز کرد که حاصل آن تولد بابک در سال ۱۳۴۶ بود اما پس از گذشت چهار ماه از تولد فرزندش، ناباورانه به زندگی خود پایان داد.

۱۷ دی ماه ۱۳۴۶ یادآور روزی تلخ و فراموش‌نشدنی برای مردم ایران بود. هتل آتلانتیک تهران چند روزی بود که میهمان ناخوانده‌ای داشت. قهرمان و پهلوانی که اتاق ۲۳ این هتل را برای آخرین روزهای عمرش انتخاب کرده بود.

 کشتی ایران قهرمان جهان و المپیک زیادی به خود دیده اما پسر دوست‌داشتنی جنوب شهر هیچگاه برای مدال‌های طلای جهان و المپیکش به قلب‌ها راه نیافت، که اگر اینگونه بود مردم پس از شکستش پرشورتر از همیشه به فرودگاه نمی‌رفتند تا او را بر دوش خود بگیرند.

تختی به همه چیز این دنیای خوش رنگ و لعاب پشت کرد و هر چه را که داشت، در راه مردم وقف کرد و همین راز ماندگاری اش شد تا دوستداران راه و رسم مردانگی اینبار در پنجاه و ششمین سالگرد فراق "جهان پهلوان تختی" در ابن باویه گرد هم بیایند و یاد و خاطراتش را گرامی بدارند.
روحت شاد جهان پهلوان.