نامه امام حسین(ع) به مردم کوفه پس از ورود حضرت مسلم/تفسیر امام حسین (ع) از آیه‌ ۷۱ سوره اسراء

به گزارش سارنا به نقل از مهر، ماه محرم، ماه پیروزی خون بر شمشیر واقعه‌ای بزرگ را در دل خود دارد که نقطه عطف مبارزه با ظلم و کج روی‌ها برای بقای اسلام اصیل است، قیامی که از سوی امام حسین (ع) چنان حادثه‌ای را در تاریخ اسلام و حتی جهان رقم زد که منشأ قیام‌های پس از خود و انقلاب‌های بزرگ جهانی شد.

زنده ماندن عاشورا پس از قرن‌ها از این اتفاق نشان دهنده عمق مبارزه و اثرگذاری این حرکت حتی با وجود تعداد اندک قیام کنندگان است. امام حسین با ۷۲ تن از یارانش چنان حماسه‌ای را رقم زد که به گفته خود ایشان نجات دهنده اسلام و مانع انحراف از خط اصلی دین شد. مسئله حکمرانی قیام عاشورا علیه حاکمیت یزید و امویان موضوعی است که حجت الاسلام نجف لک زایی رئیس پژوهشگاه علوم و فرهنگی اسلامی در سلسله مباحثی به آن پرداخته و خبرگزاری مهر در نظر دارد آن را در طول دهه محرم منتشر کند. بخش‌های قبلی سخنان پیش از این منتشر شده است و حال بخش هشتم را می‌خوانید.

نقطه شروع قیام امام حسین (ع) و مراحل آن از مدینه به مکه و از مکه به کوفه بود تا اینکه منجر به شهادت شد. یکی از جلوه‌های برجسته مقابله امام با حکمرانی ظالمانه و حکومت طاغوتی و فرعونی با تشبیهی که میان خود و حضرت موسی (ع) و تشبیه دیگری که بین خود و حضرت یحیی (س) می‌کند صورت گرفت. حضرت با جملاتی که به کار برد از بیعت امتناع کرد و نظرشان این بود با روی کار آمدن یزید اصل اسلام به مخاطره افتاده و از بین می‌رود.

حضرت وقتی وارد مکه شد و مردم کوفه هم مطلع شدند دعوت نامه‌هایی فرستادند و ایشان نیز حضرت مسلم را فرستادند تا به کوفه رفته و گزارش دهد که آنچه مردم میگویند واقعیت دارد یا نه. مسلم رفت و تأیید کرد که آنچه مردم کوفه نوشتند واقعیت دارد. بعد از اینکه نام حضرت مسلم به امام حسین (ع) رسید امام نامه دیگری به مردم کوفه نوشته و ابراز رضایت کردند که با توجه به گزارش مسلم بن عقیل من به سمت مردم کوفه می آیم و به مردم کوفه می‌گوید شما کارهای خود را به سرعت انجام دهید که من می آیم و باید حرکت خود را پیش ببریم.

حال متن این نامه را با هم می‌خوانیم تا ۲ مدل حکمرانی اسلامی و غیر اسلامی را پیگیری کنیم.

حضرت در این نامه فرمودند: نامه مسلم بن عقیل به من رسید، این نامه درباره ۲ مطلب به من اطمینان خاطر داد یک مطلب اینکه شما واقعاً برای یاری ما اهل بیت (ع) تجمع کردید کردید و نیز اجتماع کردید که ما بتوانیم حق خود را طلب کنیم.

این بحث حق همان بحث حکمرانی مشروع و امامت و رهبری‌ای است که از سوی خدا توسط رسول اکرم به ۱۲ امام داده شد. امام حسین (ع) نیز یکی از این ائمه ۱۲ گانه است که مأمور به حکمرانی است و افرادی مثل یزید غاصب محسوب می‌شوند، چه برسد که فرمانروایی و حکمرانی را بخواهند بگیرند.

سپس امام می‌فرمایند من از خدای متعال درخواست می‌کنم به همه ما توفیق دهد این کار را به نیکویی به سرانجام برسانیم و خدا به شما پاداش دهد. من به سوی شما حرکت کردم، روز سه شنبه هشتم ذالحجه، وقتی فرستاده من پیش شما آمد تعجیل کنید در انجام امور خود و من نیز به زودی به شما ملحق می‌شوم.

امام در منزل ثعلبیه است که در آن مذاکرات مختلفی صورت می‌گیرد صحبت‌های متفاوتی را دارد که یکی از صحبت‌ها در پاسخ به یک سوال است فردی است که پرسید این آیه شریفه که خداوند فرموده یوم ندعوا کلّ اناس بامامهم تفسیرش چیست، معنی آیه این است روز قیامت روزی است که ما مردمان را به همراه امام و پیشوایانشان می‌خوانیم. یعنی گروه گروه مردم را صدا می زنیم تا به حسابشان رسیدگی کنیم، هر گروه با امام و پیشوایشان می آیند. امام فرمودند ۲ نوع امام داریم، یک امام داریم که مردم را به سوی هدایت فرا می‌خواند و مردم به او پاسخ می‌دهند و امامی داریم که مردم را به سمت گمراهی می‌کشاند و باز مردم از او پیروی می‌کنند مردمی که به امام هدایت پاسخ مثبت دادند به بهشت می‌روند دسته دوم که به امام گمراهی پاسخ دادند به جهنم می‌روند.

در واقع امام پاسخ سوال کننده را از یک آیه قرآن با یک آیه دیگر دادند. تفسیر این می‌شود من حسین (ع) امام هدایت هستم که سرانجام شما بهشت خواهد برد یزید شما را به گمراهی دعوت می‌کند و سرنوشت شما جهنم است. اگر با یزید بیعت نمی‌کنم برای این است که می‌خواهم به وظیفه الهی عمل کنم و شما را از شر حکمرانی یزیدی نجات دهم و این شمایید که انتخاب می‌کنید کدام طرف بایستید.