به گزارش سارنا به نقل از باشگاه خبرنگاران پویا، مسئله انتخابات یکی از مهمترین رویدادهای سیاسی هر جامعه‌ای محسوب می‌شود. میزان مشارکت مردم در این امر مهم نشانگر میزان وفاداری و همبستگی مردم هر سرزمینی نسبت به نظام خود محسوب می‌شود. در کشور ما ایران مسئله انتخابات با توجه به موقعیت سیاسی و ژئوپولوتیکی کشورمان در سطح جهانی، هربار نقطه عطفی در تاریخ سیاسی‌مان محسوب می‌شود به گونه‌ای که میزان حضور مردم پای صندوق‌های رأی و مشارکتشان در امر انتخابات کانون توجه رسانه‌های جهانی قرار می‌گیرد.
خب ملت ایران در این سطح توانستند وظیفه ملی خود را به خوبی ادا کنند؛ اما آنچه در ورای این مسائل باید مورد توجه قرار گیرد، مراقبت نسبت به انتخاب کاندیداها است؛ چه اینکه با نزدیک شدن به ایام انتخابات شاهدیم عده‌ای از کاندیداها با تطمیع مردم و با صرف هزینه‌های کلان سعی در جلب آرای ملت دارند. در چنین شرایطی باید توجه به معیارهای فرد صالح و سالم داشت چه اینکه هر فردی در قبال انتخابی که انجام می‌دهد، مسئول است. اگر فردی دانسته کاندیدایی را انتخاب کند که صلاحیت حضور در ارکان نظام را ندارد، در واقع مرتکب اشتباهی بزرگ شده است. بنابراین چه آن کاندیدایی که با تطمیع مردم برای خود رأی جمع میکند و چه آن فردی که کاندیدای غیر صالح را انتخاب میکند، هر دو مرتکب خطا می‌شوند و در هر بحران اجتماعی باید پاسخگوی خدای خود و وجدان خویش باشند.
امام خمینی (ره) در بیاناتی با تأکید نسبت به حساسیت در انتخاب افراد اصلح و پرهیز از تقلید کورکورانه در انتخاب کاندیداها اشاره داشتند «احدی شرعاً نمی‌تواند به کسی کورکورانه و بدون تحقیق رأی بدهد و اگر در صلاحیت شخص یا اشخاصی تمام افراد و گروه‌ها نظر موافق داشتند، اما رأی‌دهنده تشخیصش بر خلاف همه آنها بود، تبعیت از آنها صحیح نیست و نزد خداوند مسئولیت دارد و اگر گروه یا اشخاص، صلاحیت فرد یا افرادی را تشخیص دادند و از این تأیید، برای رأی‌دهنده اطمینان حاصل شد، می‌تواند به آنها رأی دهد.» (صحیفه نور، ص 232 (22 بهمن 62))
اما آنچه برای مردم در انتخاب کاندیدای اصلح اهمیت دارد، توجه به معیارهای دینی و اخلاقی افراد است. در نگاه آموزه‌های دین، فرد کاندیدا جهت تصاحب پست حکومتی در درجه اول باید دارای اصالت دینی و خانوادگی و نیز دارای اخلاقی نیکو و دور از روحیه طمع و اشرافی‌گری باشد. امیرالمؤمنین (ع) در بخشی از نامه خویش به مالک آن زمان که قصد داشت حاکمیت مصر را بپذیرد، نوشت: «کارگزاران دولتى را از میان مردمى "با تجربه" و "با حیا" و از "خاندانهاى صالح" و کسی که در مسلمانى سابقه درخشانى دارند، انتخاب کن؛ مِنْهُمْ أَهْلَ التَّجْرِبَةِ وَ الْحَیَاءِ مِنْ أَهْلِ الْبُیُوتَاتِ الصَّالِحَةِ وَ الْقَدَمِ فِی الْإِسْلَامِ الْمُتَقَدِّمَةِ». جالب است که حضرت به علت این امر هم اشاره کرده و فرمود: «زیرا اخلاق آنان گرامىتر، و آبرویشان محفوظ‌تر، و طمع و روزىشان کمتر و آینده‌نگرى آنان بیشتر است؛ فَإِنَّهُمْ أَکْرَمُ أَخْلَاقاً وَ أَصَحُّ أَعْرَاضاً وَ أَقَلُّ فِی الْمَطَامِعِ [إِشْرَافاً] إِشْرَاقاً وَ أَبْلَغُ فِی عَوَاقِبِ الْأُمُورِ نَظَرا.»
همچنین آن حضرت در بخش دیگری نزدیک به این مضمون به چند شاخصه دیگر اشاره کرده و فرمودند: «در بین افراد مختلف به دنبال صاحبان کرامت و شرافت و خانواده‌های شایسته و دارای سوابق نیکو باش. سپس در بین آنها با دلاورمردان و شجاعان و بخشندگان و جوانمردان رابطه برقرار برقرار کن، زیرا آنها جامع بزرگوارى و شاخه‌هایى از خوبى و احسانند. ثمَّ الْصَقْ بِذَوِى الاَْحْسابِ وَ اَهْلِ الْبُیُوتاتِ الصّالِحَةِ وَ السَّوابِقِ الْحَسَنَةِ. ثُمَّ اَهْلِ النَّجْدَةِ وَ الشَّجاعَةِ وَ السَّخاءِ وَ السَّماحَةِ جِماعٌ مِنَ الْکَرَمِ، وَ شُعَبٌ مِنَ الْعُرْفِ.»
همچنین در نگاه امیرالمؤمنین (ع) شخص مسئول باید عاری از خشونت در قبال مردم باشد و مدرا را پیشه خود کند و نسبت به مردم متواضع و گشاده‌رو باشد. حضرت خطاب به مالک می‌نویسد: «پس در مشکلات از خدا یارى جو و درشت‌خویى را با اندک نرمى بیامیز. در آنجا که مدارا کردن بهتر است مدارا کن و در جایى که جز با خشونت کار انجام نگیرد، خشونت به خرج بده. پر و بالت را برابر رعیّت بگستران، با مردم گشاده‌روى و فروتن باش و با ملایمت رفتار کن؛ وَ ارْفُقْ مَا کَانَ الرِّفْقُ أَرْفَقَ وَ اعْتَزِمْ بِالشِّدَّةِ حِینَ لَا تُغْنِی عَنْکَ إِلَّا الشِّدَّةُ، وَ اخْفِضْ لِلرَّعِیَّةِ جَنَاحَکَ وَ ابْسُطْ لَهُمْ وَجْهَکَ وَ أَلِنْ لَهُمْ جَانِبَکَ.»
بنابراین ضروری است مردم سوای از جهت‌گیری‌های سیاسی و با توجه به معیارهای مندرج در آموزه‌های دینی و اخلاقی دست به انتخابی صحیح بزنند. در این بین آموزه‌های علوی از اهمیت فراوانی برخوردار است.
نظر بدهید