به گزارش سارنا به نقل از باشگاه خبرنگاران پویا، اقدامات پیامبر(ص) و ائمه(ع) محدود به بیان احکام شرعی و بیان یکسری نکات اخلاقی نبود بلکه ایشان در جایگاه یک امام مقتدر و با اتخاذ روش‌های متعدد جامعه اسلامی را از حوادث اجتماعی و سیاسی مصون نگاه می‌داشتند. روش‌هایی همچون برپایی مناظرات علمی و سیاسی، برپایی کلاس‌های علمی و تربیتی، قیام علیه حاکمان ظالم در وقت نیاز و ایراد سخنرانی‌های روشنگرانه در مساجد و اماکن عمومی از اقدامات سیاسی و اجتماعی و مبارزاتی خاندان وحی بود و به قول رهبر معظم انقلاب «در این مبارزه، معارف، احکام فقهی و خُلقیّات و اخلاقیّاتی که ائمّه ترویج می‌کردند، جای خود را دارد، تربیت شاگردِ بیشتر و ارتباطات شیعی، روزبه‌روز گسترده‌تر شد. شیعه را اینها نگهداشت.» (1380/6/30)
در واقع باید گفت بیان احکام شرعی، اخلاقیات و معارف ناب الهی و پیوند آن با مسائل روز اجتماعی توسط ائمه(ع) سپر محکمی برای حفظ جامعه اسلامی از توطئه‌های دشمن ایجاد کرده بود. متأسفانه برخی کج‌اندیشان با نادیده گرفتن اقدامات سیاسی و مبارزاتی پیامبر(ص) و ائمه(ع) شعار «جدایی دین از سیاست» را سر می‌دهند و از سوی دیگر خود را پیروان حقیقی اهل‌بیت وحی(ع) محسوب می‌کنند. به طور قطع این شعارها در راستای فریب اذهان عمومی برای اهداف سیاسی و حزبی و جناحی منافقان از جوامع اسلامی است.
به عنوان نمونه اگر امام رضا(ع) در اوج بیان اخلاقیات و فقهیات در منسب ولایتعهدی برای دستیابی به اهداف مدنظر خویش یعنی گسترش تمدن اسلامی درون سرزمین ایران اسلامی قرار می‌گیرند، مگر چیزی جز پیوند دین با سیاست است؟
بیشتر بخوانید
از این جهت رهبر معظم انقلاب در جایگاه یک رهبر دینی و سیاسی در مقاطع مختلف به بررسی این بُعد از زندگانی اهل‌بیت(ع) پرداختند. ایشان با همین منظر با بررسی اقدامات امام رضا(ع) تا عصر امام حسن عسکری(ع) به نکات قابل توجهی اشاره فرمودند. ایشان از برکات اقدامات سیاسی امام رضا(ع) را در گرایش حداکثری مردم آن دوران به سوی محبت اهل‌بیت(ع) برشمردند. در ادامه به مناسبت ولادت امام حسن عسکری(ع) به بخشی از بیانات ایشان اشاره می‌شود:
رهبر انقلاب فرمودند: «امام به خراسان و مرو رسیدند. مرکز هم مرو بود، که در ترکمنستانِ فعلی واقع شده است. بعد از یکی دو سال هم که شهادت حضرت بود و مردم داغدار شدند. هم ورود امام - که نشان دادن جلوه‌ای از چیزهای ندیده و نشنیده‌ی مردم بود - و هم شهادت آن بزرگوار - که داغ عجیبی بنا کرد - در واقع تمام فضای این مناطق را در اختیار شیعه قرار داد؛ نه این‌که حتماً همه شیعه شدند، اما همه محب اهل بیت شدند.
بعد از امام رضا تا زمان شهادت حضرت عسکری چنین حادثه‌‌ای اتفاق افتاده. حضرت هادی و حضرت عسکری در همان شهر سامرا، که در واقع مثل یک پادگان بود - یک شهر بزرگِ آن‌چنانی نبود؛ پایتخت نوبنیادی بود که «سُرّ من رأی»؛ سران و اعیان و رجالِ حکومت و به قدری از مردم عادی که حوایج روزمره را برطرف کنند، در آن جمع شده بودند - توانسته بودند این همه ارتباطات را با سرتاسر دنیای اسلام تنظیم کنند. وقتی ما ابعاد زندگی ائمه را نگاه کنیم، می‌فهمیم اینها چه‌کار می‌کردند. بنابراین فقط این نبود که اینها مسائل نماز و روزه یا طهارت و نجاسات را جواب بدهند؛ در موضع «امام» - با همان معنای اسلامیِ خودش - قرار می‌گرفتند و با مردم حرف می‌زدند. به‌نظر من این بعد در کنار این ابعاد قابل توجه است. شما می‌بینید که حضرت هادی را از مدینه به سامرا می‌آورند و در سنین جوانی - چهل و دو سالگی - ایشان را به شهادت می‌رسانند؛ یا حضرت عسکری در بیست و هشت سالگی به شهادت می‌رسند؛ اینها همه نشان‌دهنده‌ی حرکت عظیم ائمه (علیهم‌السّلام) و شیعیان و اصحاب آن بزرگوارها در سرتاسر تاریخ بوده. با این‌که دستگاه خلفا، دستگاه پلیسیِ با شدت عمل بود، درعین‌حال ائمه (علیهم‌السّلام) این‌گونه موفق شدند. غرض، در کنار غربت، این عزت و عظمت را هم باید دید» (1382/02/20)
منبع: تسنیم
نظر بدهید