سارنا: سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر 98 به پایان رسید و برندگان آن هم اعلام شدند. اما جشنواره امسال حواشی مختلف و زیادی داشت.
بعد از حادثه هواپیمای اکراینی برخی از سلبریتی ها اعلام کردند که در این جشنواره شرکت نمی کنند اما بسیاری دیگر هم شرکت کردند که البته حضور اینان هم بدون حاشیه نبود. تکه پراکنی های مختلف به نظام و درگیری با خبرنگاران تقریبا در تمام روزهای جشنواره امری عادی بود.
سلبریتی های عموما کم اطلاع از اوضاع کشور و جهان در این جشنواره هم به ابراز نظرات خود می پرداختند و البته عقده گشایی بر ضد نظام در جشن پیروزی انقلاب اسلامی ورد زبان بسیاری از اینان بود. گویا لگد زدن به نظام اسلامی یک عمل از قبل تصمیم گیری شده برای اکثر سلبریتی ها در این جشنواره بود هر چند به اندازه کلامی سخیف از جنس صحبت های پایانی آقای امیر آقایی باشد. البته پرداختن به حال و روز امروز سلبریتی ها خیلی مدنظر نویسنده نیست چرا که مسائل بسیار مهمتری در کشور هست مثل وجود مدیران بی تدبیر و بی اعتقاد به نظام جمهوری اسلامی در بدنه اجرایی و تصمیم گیر کشور و همچنین عملکرد عجیب این سال های دولت که از هزاران سلبریتی و ده ها بمب اتم هم برای کشور مخرب تر است.
شرکت نکردن بعضی از این سلبریتی ها در جشنواره فجر چندان مهم نیست و اصولا تجربه نشان داده که به طور کلی رفتن اینان از سینما و تلویزیون هم خیلی مهم نیست چرا که هرسال تعداد زیادی بازیگر به خصوص از طریق صدا و سیما به سینما و مردم معرفی می شوند و تعداد زیادی هم در صف هستند.
اما نکته بسیار مهم و عجیب اینست که چطور وقتی شخصی مثل آقای پیمان معادی از حضور در این جشنواره انصراف می دهد و با وقاحت تمام به نظام جمهوری اسلامی بی محلی می کند به عنوان بهترین بازیگر جشنواره فجر انقلاب اسلامی هم انتخاب می شود؟ واقعا این به چه معناست؟ مسئولین هنری کشور اگر به آبروی نظام جمهوری اسلامی توجهی ندارند ظاهرا به آبروی خود هم توجهی ندارند و خود را مسخره این سلبریتی ها کرده اند. در کجای دنیا کسی که از رقابتی انصراف می دهد را در همان رقابت برنده اعلام می کنند؟ در خوش بینانه ترین حالت باید این مسئولین هنری را افرادی بی تدبیر و کم هوش نامید و اگر کمی بدبین باشیم که باید هزار فکر دیگر بکنیم.
سروش دلیری
نظر بدهید