گروه تحلیلی-مذهبی سارنا: - سروش دلیری-
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی به عنوان تنها حکومت شیعی جهان که البته قطعا نواقصی هم داشته چون امام معصوم حاکم آن نیست، یک اتفاق جالبی افتاد. جریانی سعی کردند با مقایسه حکومت امیرالمومنین(ع) و عدالت او با جمهوری اسلامی، بیشتر به انتقاد از جمهوری اسلامی بپردازند که البته فعلا با نظر آنها درباره جمهوری اسلامی کاری نداریم اما متاسفانه آگاهانه یا ناآگاهانه در معرفی شخصیت امام علی(ع) دچار انحرافی خطرناک شدند و فقط برخی از جنبه های شخصیتی و حکومتی حضرت را بیان نمودند و به برخی دیگر نپرداختند. در اینجا به چند سرفصل از دیگر واقعیت های شخصیتی امیرالمومنین(ع) و دوران حکومتش اشاره می کنیم و از طالبان حقیقت می خواهیم که این سرفصل ها را در تاریخ جستجو کنند و مطالعات تکمیلی در این باره نمایند تا خدای ناکرده دچار انحراف نشویم.
_ امیرالمومنین بارها و بارها در خطبه های خود به حق خدادادی خود در حکومت اشاره کرده است و به صورت آشکارا حکومت را حق خدادادی خود می دانسته اما چون حفظ حکومت اسلامی را اولویت می داست از این حق به طور موقت گذشت بر عکس کسانی که برای منافع شخصی خود حاضر به نابودی حکومت اسلامی بوده و هستند. البته این حق قطعا و در آینده ای انشاالله نزدیک به فرزند امیرالمومنین(ع) یعنی امام زمان(عج) خواهد رسید.
_ امیرالمومنین بارها و بارها در حضور جمع به مدح خود به صورت علنی پرداخته است و این خود از مظلومیت علی(ع) است که باید خودش مدح خودش را بگوید و اگر جایی کسی را از مدح خود بازداشته به خاطر این بوده است که اولا با خدا قیاس شده و ثانیا هدف آن فرد از مدح امیرالمومنین(ع) چاپلوسی و یا رسمی قدیمی و غلط بوده است.
_ واقعا بیان یک مطلب بدون در نظر گرفتن جوانب آن آثار مخربی دارد، درست است که امیرالمومنین(ع) موضوع مشورت را مطرح کرده است اما بارها وبارها خود را در تصمیم گیری های سیاسی قرآن ناطق معرفی کرده است. پیامبر(ص) هم در راز و نیازهایش در پیشگاه خداوند، خود را گناهکار معرفی می کرد آیا ما باید نعوذبالله پیامبر(ص) را گناهکار بدانیم این چه فهمی از دین است. این عباراتی که معصومین میفرمایند جهت تربیت ما می باشد.
_ امیرالمومنین(ع) از حق خود می گذشت اما زمانی که کسی حکومت اسلامی را تهدید می کرد به شدت با آنها مبارزه می کرد. حتی اگر در مقابل او صحابه بزرگ و با سابقه پیامبر(ص) مثل طلحه و زبیر و یا همسر پیامبر قرار گرفته باشند. علی(ع) اولین حاکم اسلامی است که جنگ داخلی با مسلمانان را انجام داد. درست است برای زبیر گریه کرد اما ذره ای در برابرش کوتاه نیامد و همانطور که برایش گریه کرد اما او و قاتلش را جهنمی خواند.
_ درست است که امیرالمومنین(ع) به عایشه بعد از جنگ جمل احترام گذاشت اما یادمان نرود که حضرت با همسر پیامبر جنگید و او را به دست امام حسن(ع) از شتر پایین کشید. در مورد رفتار امیرالمومنین(ع) با عایشه بسیاری از یاران حضرت عایشه را مسئول مرگ هزاران نفر می دانستند اما حضرت به خاطر مصلحت حکومت و خطر دشمنان داخلی و خارجی و با توجه به موقعیت عایشه او را محاکمه نکرد اما او را آزاد هم نگذاشت و به نوعی عایشه تا زمان شهادت امیرالمومنین(ع) در حصر بود.
_ در مورد عدالت علی(ع) برخی با بی اطلاعی نظر می دهند. در تاریخ هست که فرد معتبر و طرفدار امیرالمومنین(ع) که طرفداران زیادی داشت دست به فساد مالی می زند و حضرت او را دستگیر می کند اما یاران خاص حضرت پیش امیرالمومنین(ع) می آیند و اصرار می کنند که الان وقت زندانی کردند این شخص نیست و مخالفت ها زیاد می شود و حضرت که درگیر جنگ داخلی و توطعه های خارجی بود بنا به مصالحی، او را آزاد می کند.
_ وقتی شورشیان نهروانی و خوارجی بر علیه حکومت اقدام می کنند حضرت به شدت با آنها می جنگد و تقریبا تمامی آنها را به جز اندکی می کشد و بزرگترین سرکوب مخالفان در اسلام اتفاق می افتد. آری حفظ حکومت اسلامی خط قرمز امیرالمومنین(ع) بود چه زمانی که خود حاکم است و چه زمانی که خودش هم حاکم نیست.
_ امیرالمومنین(ع) برنامه های زیادی برای حکومتی عادلانه داشتند اما بیشتر وقتش صرف خاموش کردن فتنه های داخلی و خارجی و حفظ حکومت شد و اساسا آن عدل مد نظر امیرالمومنین(ع) در حکوت ایشان پیاده نشد تا جایی که خود حضرت در جایی فرمودند که اگر معاویه می گذاشت ما چه ها می کردیم.
آری باید مراقب باشیم که منحرفین و غرب گرایان تصویر دلخواه خود را از عدل علی(ع) به ما نشان ندهند. همه ما باید بدانیم جریاناتی که تنها به یک جنبه و یا چند جنبه از شخصیت و حکومت امیرالمومنین(ع) می پردازند و از بقیه جنبه های شخصیتی و حکومتی آن حضرت چشم پوشی می کنند در واقع به دنبال حقیقت نیستند بلکه به دنبال کاسبی سیاسی خود هستند.
نظر بدهید